සුයිප් මහත්තයා

‘සෙරෙප්පු මහත්තයා’. ඒ තමා මේ ඒරියල් එකේ ඒ කිව්වේ කොටුමේ මිනිස්සු මට කියාපු නම. නමුත් මගේ සැබෑ නම ජයන්ත සෙනෙවිපාල. නම සෙනෙවිපාල වුනාට දැන් මගේ රැකියාව කොටුවේ පේමන්ට් එකේ සෙරෙප්පු මැසීම. සෙරෙප්පු මැසීමෙන් සිතන තරම් ආදායමක් ලැබෙන්නේ නැහැ. කොටුවේ වැඩි දෙනෙක්ගේ දිනපතා සෙරෙප්පු කදෙන්නෙත් නැහැ, කැඩෙන සියලු දෙනා ඒවා සාදාගැනීමට මා වෙත පමිනෙන්නෙත් නැහැ. මේ නිසා එදා වෙල් තුන සොයා ගැනීමටවත් මගේ රැකියාව අපොහොසත්. ඒ නිසා දැන් මම ආහාර ගන්නේ බොහෝ විට දිනකට එක වේලක් පමණයි.

මාව දිනපතා දකින බොහෝ දෙනා කිවේ හිඟමනේ යෙදුනහොත් මිට වඩා විශාල අදායමක් ලබාගත හැකියි කියා. මේ කොටුවෙන් හිඟමනේ යෙදී ගොඩගිය අය බොහෝ සිටිති. බෝ ගහ යට ලොකු මහත්තයත් එවන් අයෙක්. කොටුවේ හිඟමනේ යෙදෙනවානම් ලොකු මහත්තයගෙන් අවසරය සහිත ලයිසන් එකක් අපි ලබාගත යුතුයි. ලොකු මහත්තයගෙන් අවසරය නැතිව හිඟමනේ යෙදෙනවා බොරු. දවසේ අදායමෙන් කොටසකුත් ගෙවන්න ඕනෑ. ඒ ලයිසන් එක නැතිව හිඟමනේ යෙදිලා අසුවුනහොත් අඩුම තරමේ මැණින් මාකට් එකේ මුට්ට කරගහලත් හමාරයි. මට මේ දේවල් රුස්සන්නේ නැහැ. ඇරත් නොකා නොබී මැරුණත් කාටවත් අතපාලා ජීවත්වෙන්න මට බැහැ.ඇඟේ පතේ අමාරුව නිසා මුට්ට කරගහන්නත් බැහැ. මේ දේවල් හේතුවෙනුයි වටේ පිටේ උදවිය මට ‘සෙරෙප්පු මහත්තයා’ කියන්නේ.

සෙරෙප්පුවක් මසා ලබාගන්නා රුපියල් තිහෙන් හතළිහෙන් දවසක් බඩ පුරවගන්නේ කෙසේද? කුමක් හෝ වෙනයම් ආදායම් මාර්ගයක් සොයා ගත යුතුමයි. දිනක් මේ දේවල් ගැන සිතමින් සිටින විටදී;

“අහස පොලොව ගැටලන්න වගේ මොනාද අප්පේ ඔච්චර කල්පනා කරන්නේ?” ඒ මා අසලම සිටි සුයිප් මඩුවේ ප්‍රියන්ත මල්ලිගේ හඬයි.

 මම දැන් සෙරෙප්පු මසන්නේ ප්‍රියන්ත මල්ලිගේ සුයිප් මඩුව අසලයි. මිට පෙර දෙවතාවක්ම පේමන්ට් එකේ සෙරෙප්පු මසා පොලිසිය රැගෙන ගිය පසුයි මෙතනට පැමිණියේ.

“වෙන මොනවා කල්පනා කරන්නද ප්‍රියන්ත මල්ලි, සල්ලි කීයක්හරි හොයාගන්න ක්‍රමයක් මිසක්”

“මං උඹට කලිනුත් කිව්වනේ, කකුලක් ගැට ගහගෙන පේමන්ට් එකේ ඉඳගනින් බං. උඹේ පෙනුමත් කැපෙනවා ඒකටම. ගේමක් නැතුව දවසට හත් අටසීයක් හොයතහැකි.”

“මං ඕවට නැහැ කියලා දන්නවනේ”

“එහෙනං ඉතින් මටත් උමබට කරන්න දෙයක් නැහැ. ඕනනම් මේ පරණ සුයිප් ටික විකුනහන් බෝතල් පත්තර කාරයෙකුට.” යැයි කියා ඔහු සුයිප් මඩුවට රිංගා ගත්තේය.

ප්‍රියන්ත මල්ලි විහිලුවට මෙන් කියුවද, ඔහුගේ අවසාන කියමන එදින පුරාම මගේ සිතේ රැව් දුන්නේය. ‘පරණ සුයිප් විකුණා කීයක්ම හරි හොයාගන්න ඕන’ මම මටම කියා ගත්තෙමි.

කොටුවේ අඩුම තරමින් සුයිප් මඩු තිහක්වත් තිබේ. මේ සියල්ලේම පරණ සුයිප් විකුණුවහොත් මට දිනකට රුපියල් දෙසියපනහක්වත් අවම වශයෙන් සොයාගත හැකියි. මේ සියල්ලම සිත් හි තබාගෙන පසුදින ප්‍රියන්ත මල්ලි හමුවට ගියෙමි.

“ඇත්තටම ඔය කියන විදිහට ඕවා අරගනියිද?” ප්‍රියන්ත මල්ලිව දුටු සැටියේම මම ඔහුගෙන විමසුවෙමි.

“මොනවද අරගන්නේ? මොනවා ගැනද ඔය කියවන්නේ?”

“සුයිප් ගැන බං, සුයිප් ගැන. ඒවා දුන්නොත් බෝතල් පත්තර කාරයෝ අරගනියිද?’

“මම ඊයේ විහිලුවට කිව්වා එක උඹ ඇත්තටම ගත්තද?”

“කියපන්කො, බෝතල් පත්තර කාරයෝ ගනියිද?”

“හැමෝම ගන්නේ නම් නැහැ. හැබැයි පංචිකාවත්තේ එකෙක් නං ඉන්නවා. ඌ නං ගනියි.”

“හරි එහෙනං. උඹට පුලුවන්ද හවසට ඔය පරණ සුයිප් ටික මට දෙන්න?”

“උඹ මේ ටික විකුණන් කීයක් ගන්නද හිතන් ඉන්නෙ. ඔන්න ඔහේ විකාර නැතුව හිටපන්”

“මට ඔය ටික දීපන්කො, ඉතුරු ටික මම කරගන්නන්”

“එහෙනං අරගනින්. මාත් හවසට ඕවා පුච්චන්න දාන එකනෙ ඉතින්”

එක සුයිප් මඩුවකින් සුයිප් ලබාගැනීම දැන් ස්ථිරයි. කොටුවේ තව බොහෝ සුයිප් මඩු තිබේ. මේ සැම මදුවකටම ගොස් පරණ සුයිප් ලබාගැනීම සදහා ඔවුන්ට කතා කල යුතුයි. මේ සියල්ල නිසා මම අද දින සෙරෙප්පු මැසිම නතර කලෙමි. එසේ කලේ අද දින ඇතුලත කෙසේ හෝ සියලුම සුයිප් මඩු වලට ගොස් ඔවුන්ගේ පරණ සුයිප් ලබාගැනීමේ අදිටනිනි.

මම බැරිමරගාතේ ඊළඟ සුයිප් මඩුව වෙත ගියෙමි.

“ආ… සෙරෙප්පු මහත්තයා, අද මොකෝ මේ පැත්තේ…” සුයිප් මඩුවේ සරත් මල්ලි මම ඔහු අසලට පැමිණෙන විටම අසා සිටියේ ය.

“එක දවසකට පරණ සුයිප් කොච්චරක් විතර ඔයාට ලැබෙනවද?” මම දැඩි බලාපොරොත්තුවකින් ඇසුවෙමි.

“මේ කුඩේ පිරෙන්න ලැබෙනවා. මොකද එකපාරටම එහෙම අහන්නේ?”

“මේකයි… ඔයාට බැරිද හවසට මට ඒ සුයිප් ටික දෙන්න?”

“පුච්චන්න තියෙන සුයිප් උඹට මොකටද බං?”

“පොඩි වැඩකට. දෙන්න පුලුවන්ද බැරිද විතරක් කියහන්කෝ?”

“හා හා ඉතින් දෙන්නන්. ඔය තියෙන්නේ, ඕන වෙලාවක ඇවිල්ලා අරගෙන පලයන්.”

දෙවෙනි සුයිප් මඩුවේ පරණ සුයිප් සාර්ථකව ලබාගැනීමට අවසරය ගත පසු මම අනෙක් සුයිප් මඩු වෙත පියනැග්ගෙමි. දැන් වෙලාව දහවල් එකේ හෝරාවට පැමිණ තිබේ. මේ වන විට කොටුවේ සියලුම සුයිප් කඩ වලට මා කතා කර අවසන්ය. නොසිතු අයුරින් ඔවුන් සියල්ලන්ම ඔවුන්ගේ පරණ සුයිප් මා හට ලබාදීමට කැමැත්ත පල කළේය. සමහරු මුලදී පරණ සුයිප් ලබාදීමට අකමැති වුවත් ඔවුන්ට කිසිදු පලක් නැති පරණ සුයිප් මට දීමට අවසානයේ ඔවුන් කැමති විය.

කොටුවේ පමණක් සුයිප් මඩු සහ ජංගම සුයිප් විකුණන්නන් පනහකට අධික ප්‍රමාණයක් සිටිති. ඔවුන් සියල්ලන්ගේම පරණ සුයිප් මට ලැබුනහොත් ඒවා විකුණා මට හොද අදායමක් නිසැකයෙන්ම ලබාගත හැකියි.

සවස් යාමට එලබුනු පසු මම පරණ සුයිප් එකතු කිරීමට පටන් ගත්තෙමි. කොටුව පුරා ඇවිද සුයිප් එකතු කල මට අවසානයේදී කුඩා පොහොර උරයක් පිරෙන්න තරම් සුයිප් තොගයක් සම්බවිය. තවම සවස හය ඉක්මවා නොතිබුණු බැවින් අඩ දිනම මෙම සුයිප් ටික විකුණා කියක් හෝ සොයා ගැනීම මගේ අදිටන වී තිබුණි. මන්ද මම අද දවසට දවල්ට තබා උදයටවත් කිසිවක් නොකා සිටි බැවිනි.

ප්‍රියන්ත මල්ලිගෙන් පංචිකාවත්තේ පරණ සුයිප් මිලදී ගන්නා සිටින ස්ථානය අසාගෙන ඔහු සොයා යාමට පටන් ගත්තෙමි. හෝරාවක් පමණ ගතවූ පසු මට ඔහු සොයා ගැනීමට හැකිවිය.

“අයියේ, පරණ සුයිප් ගන්නවා කියන්නේ ඔයාද?” මම මට වැඩ පෙනුමෙන් වයසැති කෙසඟ සිරුරක් සහිත අයෙක්ගෙන් ඇසුවෙමි.

“ඔව් මම තමයි, මොනවද කෙරෙන්න ඕන?” මම ඔහුගෙන් ප්‍රශ්නය ඇසු සතියෙම ඔහු මගෙන් පෙරලා ඇසුවේය.

“මං ගාව පරණ සුයිප් වගයක් තියෙනවා. අරගන්න පුලුවන්ද?”

“කොච්චරක් තියෙනවද?”

“මේ තියෙන්නේ.” මම අතැති පොහොර උරය ඔහු දෙසට දික් කලෙමි.

“කෝ දෙන්න” කියා ඔහු තරාදිය ගෙන පොහොර උරයේ බර මැන බැලුවේය.

“කිලෝ හයහමාරක් විතර තියෙනවා. රුපියල් දෙසීයක් දෙන්නන්.”

“තව කියක්වත් වැඩිකරන්න බැරිවෙයිද මහත්තයෝ” මම ඔහුගෙන් අයැදුවෙමි.

“දෙන්න පුළුවන් උපරිම ගාන තමා කිව්වේ. ගන්න බැරිනං උරෙත් අරන් යන්න”

තව රුපියලක්වත් ලබා ගැනීම ගලෙන් පට්ටයක් ගන්නවා වැනි දෙයක් බව මට වැටහී ගියේය. එමනිසා දුන් දෙසිය රැගෙන මම එතනින් ඉවත්ව ගියෙමි. සෙරෙප්පු මසා අමතරව දිනකට රුපියල් දෙසීයක අදායම මා වැනි අයෙකුට හොදටෝම ප්‍රමාණවත්. වේල් දෙකක් බඩ පිරෙන්න කතහැකියි මෙම අදායමෙන්.

මම මේ වන විට පරණ සුයිප් ව්කිනිම මාස තුනකට අධික කාලයක් සාර්ථකව සිදු කරමින් පවතියි. දිනකට අවම වශයෙන් පරණ සුයිප් විකුණා රුපියල් තුන්සීයක් පමණ දැන් මම උපයයි. පෙරදී මට ‘සෙරෙප්පු මහත්තයා’ කියූ උදවිය දැන් මට පවසන්නේ ‘සුයිප් මහත්තයා’ කියා ය.

එක්තරා දිනයක කොටුව දුම්රියපල ඉදිරිපිට පරණ සුයිප් එකතු කරමින් සිටින විටදී පොලිස් ජීප් රථයක් පමිං මා අසලින් නැවැත්වුයේය. ජීප් රථයේ පිටුපසින් පොලිසියේ මහත්වරුන් තිදෙනෙක් පිටතට පැමිණි අතර ඉදිරි අසුනේ සිටි හැඩිදැඩි සිරුරකින් සමන්විත පුද්ගලයෙක් ජීප් රථයෙන් පිටතට පැමිණියේය. තරමක් දැක පුරුදු පුහුනක් තිබු ඔහු පොලිසියේ ඕ.අයි.සී. මහත්තයා බව මම එකවරම ඇඳින ගත්තෙමි.

පේමන්ට් එකේ සෙරෙප්පු මසා පොලිසියට රැගෙන ගිය අවස්ථා දෙකෙහිදීම මට ගෙවන්නට සිදුවූ රුපියල් තුන්දහසක දඩය ගෙවා දැමීමට නොහැකිවා මාස අටක් සිර කුඩුවේ සිටි නිසා ඕ.අයි.සී. මහත්තයාගේ රුව මට හොදටෝම දැක හුරුයි.

“දාගන්නවා මුව ජීප් එකට” ඕ.අයි.සී. මහත්තයා මා දෙසට ඇඟිල්ල දිගු කරමින් සෙසු පොලිස් නිලදරින්ට එන කළේය.

“අනේ මහත්තයෝ මම මොන වරදක් කරාටද මාව අරගෙන යන්නේ?” මම ඕ.අයි.සී. මහත්තයා ඉදිරියේ වඳ වැටී කීවෙමි.

“කරපු දේ උඹම දන්නවා ඇතිනේ. ඔන්න ඔය පෝර උරෙත් දාගන්නවා ජීප් එකට.” යයි කියූ ඕ.අයි.සී. මහත්තයා මාව බලෙන්ම ජීප් රථයට දා ගැනීමට අණ කළේය.

“මහත්තයෝ මම මොනවත් වරදක් කලේ නැහැ. මාව අතඅරින්නකෝ!” ජීප් රථයට නැගුනු පසුත් මම කන්නලව් කලෙමි.

“හොර සුයිප් විකුණල තියෙනවා පහුගිය සති දෙකේ. උඹ තමයි මිනිහා. තැන හතර පහකින්ම ඔත්තුව ආවේ උඹයි මිනිහා කියලා.” ඕ.අයි.සී. මහත්තයා මාව අල්ලාගැනීමට හේතුව විස්තර කළේය.

“මම හොර සුයිප් විකුණුවේ නැහැ මහත්තයෝ… පරණ සුයිප් පංචිකාවත්තේ බෝතල් පත්තර කාරයෙක්ට විකිණුවා විතරයි. එකත් කරේ බඩගින්නට කියක් හරි හොයාගන්න” මම තවදුරටත් ජීප් රථයේ සිටි පොලිසියේ මහත්වරුන්ට මගේ නිර්දෝෂිභාවය කියා සිටියෙමි.

“ඕනනම් බස් ස්ටෑන්ඩ් එක ගාව සුයිප් මඩුවේ ප්‍රියන්ත මල්ලිගෙන් හරි එතන ඉන්න ඕන කෙනෙක්ගෙන් මං ගැන අහන්න. එයාල මං ගැන කියාවි”

“හරි එහෙනං යමුකෝ ඔය කියන ප්රියන්තව හම්බවෙන්න.” ඕ.අයි.සී. මහත්තයා එසේ කි විට මගේ සිතට මහත් සහනයක් දැනුනි. මන්ද මම ප්‍රියන්ත මල්ලිව බොහෝ කලක සිට අඳුනන බැවින් ඔහු මගේ නිර්දෝෂිභාවය පොලිසියේ මහත්වරුන් ඉදිරියේ කියාවි යන බලාපොරොත්තුවක් මට තිබුණි නිසාය.

ප්‍රියන්ත මල්ලිගේ සුයිප් මඩුව අසල පොලිස් ජීප් රථය කතර කළේය. පළමුව ඕ.අයි.සී. මහත්තයා රථයෙන් පිටතට පැමිණි අතර ඉන්පසු විලංගුලා සිටි මම පිටතට පැමිණියෙමි.

“ප්‍රියන්ත කියන්නේ කව්ද?”

“ම… ම.. මමයි මහත්තයෝ” ප්‍රියන්ත මල්ලි කැඩුණු ස්වරයෙන් කතා කළේය.

“තමුන් මේ මනුස්සයව අඳුනනවද? හොර සුයිප් විකුණලා අහුවෙලා තියෙනවා” ඕ.අයි.සී. මහත්තයා මා දෙසට ඇඟිල්ලක් දික් කරමින් ප්‍රියන්ත මල්ලිගෙන අසා සිටියේය.

මා දෙස ස්වල්ප වේලාවක් බලා දිටි ඔහු;

“නැහැ මහත්තයෝ මමනම් දන්නේ නැහැ” යැයි කීය.

මෙය මගේ කනේ වැකුණු සැටියේම කුමක් කිව යුතුදැයි මටම සිතාගත නොහැකි විය. දිනපතා උදේ හවා මාව දකින කතාබහ කරන සමහර දින වලදී එකම බත් පාඨ බෙදාගෙන කෑ පුද්ගලයා දැන් මා දන්නේ නැතැයි පවසනවා! මම ජීප් රථයට ගොඩවන විටදීත් ප්‍රියන්ත මල්ලිගේ මලානික වූ මුහුණ දෙස බලා සිටියෙමි.

ඉන්පසු මම ඕ.අයි.සී. මහත්තයාගේ පැමිණිලි කිසිවකට වග උත්තර බඳින්න වෙහෙසුනේ නැත. ඔහුට ඕනෑම දෙයක් කියන්නට ඉඩදී මම කරබාගෙන සිටියෙමි. දැන් වසර කිහිපයකට මාව අච්චු ගසනවා ස්ථිරයි. කොටුවේ එක වේලක් කා ජිවත් වූ මම දැන් වේල් තුනක්ම කෑමට නියමිත නිසා මහඋළු ගෙදර සිටීම සැපතක්.  

පින්තුර අයිතිය - සමන් වීරතුංග