'පෝපොල් වූහ්' සහ තවත් කතා

බයිබලයේ පරණ ගිවිසුමේ උප්පත්ති පොත කියවනකොට ගොඩක් අය කියන දෙයක් තමා ඒවා ‘මිත්‍යා කතා’ කියල. ඒක හරි. ඒවා මිත්‍යා කතා තමයි. නමුත් ඉතිහාසය නිතර කියවන කෙනෙක් විදිහට මිත්‍යා කතා අමතක කරල කියවන්න ගියොත් ශිෂ්ටාචාරවල කියවන්න දෙයක් ඉතුරු වෙන්නෙ නැති තරම්. මොකද ඒ ඒ සංස්කෘතීන්ට එයාලගෙ ඇදහිලි ඉතා තදින් බද්ධ වෙලා තියෙන්නේ. ඊජිප්තු පිරමීඩෙක චිත්‍රයක් ගත්තොත් 90%කට එහා දෙවි කෙනෙක් දකින්න පුලුවන්.

මම බයිබලයේ උප්පත්ති පොත කියවන්නෙත් මේ විදිහට. මේක අද ඊයේ ලියවිච්ච පොතක් නෙමේ. මේ කතාන්දර බයිබලයට ආපු විදිහක් තියෙනවා. උප්පත්ති පොතේ කතාන්දර වලින් 95% කට වඩා එන්නේ සුමේරියානු ශිෂ්ටාචාරයෙන්. ඒ ශිෂ්ටාචාරයේ කතාවල ලොකු සමානකමක් තියෙනවා උප්පත්ති පොතේ කතා වලට. මැවීම, නෝවාගේ නැව, බාබෙල් කොත වගේ කතා ඒ කාලෙ මෙසපොතේමියාවේ ළමයිනුත් පොඩි කාලෙ ඉගෙනගෙන තියෙනවා. මම ලියන ලිපි කාලෙක ඉදන් කියවන කෙනෙක් නම් නෝවාගේ කතාව, බාබෙල් කොත, විෂ්ණුගේ දස අවතාර වගේ උප්පති පොතේ දෙවියන් නිරූපනය වීම යන කාරණා ගැන ලියූ ලිපි කියවල තියෙනවා කියල හිතනවා.

මම මේ සටහන ලියන්නේ ඒ ලිව්ව ඒවා ගැන කතාකරන්න නෙමේ. ශිෂ්ටාචාරවල ඉතිහාසය කියවනකොට මම මුලින්ම කරන්නේ ඒ ඒ ශිෂ්ටාචාරයේ ඇදහිලි කියවන එක. මොකද ඒ සමාජයන් වල හැම අංගයක්ම වාගේ ඇදහිලි වලට බද්ධ වෙලා තිබුනේ. චිත්‍රයක් දැක්කම “අනේ ෂෝක් චිත්‍රෙ.” කියනවට වඩා ඒ චිත්‍රයෙන් කියවෙන්නෙ මොකක්ද කියල දැනගන්න මම කැමතියි.

මම ඒ කියවපු තැන් වලින් දැකපු පොදු කාරණයක් තමා මොන ශිෂ්ටාචාරයක ඇදහිල්ලක් කිව්වත් ඒ හැම එකකම කුඩා හෝ සමානකමක් තියෙනවා. සමහර ඒවා හිතාගන්න බැරි වෙන විදිහට සමානයි. ඊජිප්තු ශිෂ්ටාචාරයේ ඇදහිල්ලක තියෙනවා මියගියාට පස්සේ හදවත තරාදියක දාලා කිරනවා. ඔය වගේම එකක් හින්දු සංස්කෘතිය තුලත් තියෙනවා (පහල ඒ ගැන කුඩා සටහනක් තියෙනවා).

ඔය වගේ මම ළඟකදි මායාවරුන්ගේ ශිෂ්ටාචාරය ගැන කියවනකොට හමුවුනා විශේෂ පොතක්. මේකේ නම තමා ‘පෝපොල් වූහ්’. මේ මායාවරුන්ගේ පූජනීය ග්‍රන්ථයක්. මේකෙ ඉංග්‍රීසි පරිවර්තනය හොයන් මම කියෙව්වා. මම අර කලින් කිව්ව සාධයක එතනදිත් ඔප්පු වුනා. මුල් කොටස් කිහිපය බයිබලයට බොහෝ සෙයින් සමානයි. මුලදි ආලෝකය හා අදුර, පලමු මිනිසා විතරක් නෙමේ මහා ජල ගැල්මක් ගැනත් තියෙනවා. ජල ගැල්ම ගැන කතාවනම් ගොඩක් තැන් වලදි දකින්න පුලුවන්. මෙසපොතේමියාවෙන්, ග්‍රීක සහ හින්දු ඇදහිලි වලත් මේ කතාව තියෙනවා.

මායාවරුන් සමස්ත කාලය යුග පහකට බෙදුවා. එක් යුගයක් බක්ටූන් 13ක්. මේ එක යුගයක් අවුරුදු 5200ක් වගේ විශාල කාලයක්. ඒක හරියට ආසියාතික රටවල් වලින් එන ‘කල්පය’ සංකල්පය වගේ දෙයක්. මායාවරුන් විශ්වාස කලේ පෘතුවිය ඇතිවුනේ ක්‍රි.පූ. 3114 වගේ කාලෙක කියල. ඉතින් බක්ටූන් 13කින් සමන්විත වුනු එක් යුගයක නිමාව සටහන් වුනේ 2012 දෙසැම්බර් 23. මායාවරු හිතුවා එදාට ලෝකය විනාශ වෙනවා කියල. කොහොමෙන් හරි ඒ විශ්වාසයෙන් ගොඩක් මිනිස්සු පොහොසත් වුනා.

මායාවරු විශ්වාස කරා අහසේ දෙවිවරු ඉන්නේ. එයාලට ඉන්න හසේ මට්ටම් 13ක් තියෙනවා කියල. ඒත් එක්කම පොලොව යට අපායේ මට්ටම් 9ක් තියෙනවා කියලත් විශ්වාස කරා. ඩාන්ටේගේ කලා කෘතියක් තියෙනවා ඩිවයින් කොමඩි කියල. ඒකෙ මුල් කොටස ‘ඉන්ෆර්නෝ’. එතනදි ඩාන්ටේ අපාය කොටස් 9කට බෙදනවා. ෆිල්ම් එකකුත් ආවා ඉන්ෆර්නෝ කියල. ඩාන්ටේට මයාවරුන්ගේ සංකල්පයේ ආභාෂය තියෙන්න ඇති කියල මම හිතනවා.

ඔය වගේ ඇදහිලි වලින් කොටස් අරගෙන සමාජයට මිශ්‍ර වුනු දේවල් තියෙනවා. මම පොඩි උදාහරණයක් කියන්නම්. බයිබලයේ ආදම් සහ ඒව තහනම් ගගෙන් ගෙඩි කාලා ඒදන් උයනෙන් යන්න වුනා කියල බයිබලයේ තියෙනවනේ. ගොඩක් තැන්වලදි කියවෙනවා මේ කාපු ගෙඩිය ඇපල් ගෙඩියක් කියල. මාක් ට්වේන් ආදම් සහ ඒවගේ දිනපොත කියල කෙටි කතාවකත් ඔය ඇපල් කතාව කියනවා. ඒත් බයිබලයේ එහෙම කතාවක් නැහැ. ඔය ඇපල් කතාව එන්නේ ග්‍රීක ඇදහිලි වලින්. එතනත් ආදම් සහ ඒවට සමාන කතාවකින් ඇපල් ගෙඩියක් ගැන කියවෙනවා. (මාක් ට්වේන්ගේ ආදම් සහ ඒවගේ දිනපොත කෙටි කතාව කියවන්න කැමති කෙනෙක්ට මේ ලින්ක් එකෙන් ගියොත් මම කරපු පරිවර්තනය කියවන්න පුලුවන්. තරමක් දිගයි කොටස් තුනකින් ලියල තියෙන්නේ.)

හරි ආයෙත් එමු කතාවට. මායාවරුන් එයාලගේ 166ක් දෙවියන්ව නිරූපනය කරනකොට එකම දෙවියන්ව කාන්තා හා පිරිමි යන දෙයාකාරයෙන්ම නිරූපණය කළා. ඒ වගේම තරුණ - මහළු ස්වරූප දෙකෙනුත් නිරූපණය කරා. මිනිස්සු සත්තු නිරූපණය කරද්දිත් මේ දේ ඒ විදිහෙන්ම සිද්ධ වුනා. ඒකෙන් එයාලා කියන්න උත්සහ කරේ හැම දේකම දෙපැත්තක් තියෙනවා. හොද සහ නරක. හොද තියෙනවා නම් නරක අනිවාර්යෙන් තිබිය යුතුයි. හොදක් ගැන කතාකරන්න සිද්ධ වෙන්නේ නරකක් තියෙන නිසා. ඒ විතරක් නෙමේ මේ මායාවරුන්ගේ හැම දෙවිකෙනෙක්ටම අපායේ අවතාරයකුත් තියෙනවා කියල විශ්වාසයකුත් තිබුනා.

පැරණි ඊජිප්තු ඇදහිල්ලක් (කලකට පෙර ලියූවක්)

පහත ඡායාරූපයෙන් දැක්වෙන්නේ වසර හාරදහසක් පමණ පැරණි ඊජිප්තු ඇඳහිල්ලකි. පුද්ගලයෙක් මියගිය විට රා දෙවියන්ගේ අණ මත තෝත් දෙවියා විසින් මියගිය පුද්ගලයාගේ හදවත තරාදියකට දමා මැන බලයි. තරාදියේ අනෙක් පැත්තට දමන්නේ පිහාටුවකි. හඳවත පිහාටුවට වඩා බර වුවහොත් ඔහුගේ ලඟින් සිටින නරියා හදවත කා දමයි.

හඳවත නිත්‍ය වශයෙන්ම පිහාටුවකට වඩා බර බව අපි සියලු දෙනාම දනිමු. මෙම පුරාණ ඇදහිල්ලෙන් ඊජිප්තුවන් බලාපොරොත්තු වූ දේ අදටත් වලංගුය. එනම්; යමෙකුගේ හදවත බර වැඩි වීමට ඔහු හෝ ඇය විසින් ඕනෑකමින් වැරදි කල යුතුය. සැමවිටම යහපත් දේ කිරීමෙන් හදවත පිහාටුවක් මෙන් සැහැල්ලුව තබාගත හැකි බව පුරාණ ඊජිප්තු වැසියන් විශ්වාස කලහ. මමීකරණයේදී ශරීර අභ්‍යන්තරයේ ඇති සියලුම ඉන්ද්‍රියන් ඉවත් කර බදුන් වල ගබඩා කර තැබුවත්, හදවත ශරීරය තුලම තබන්නේ මේ නිසාවෙනි.

වේද ග්‍රන්ථ වලට අනුව යම දෙවියා මරණයට අධිපති හා දකුණු දිශාවට අධිපති වීය. ඔහු අපායවල් වල සිටින වැරදි කලවුන් විනිශ්චයට ලක් කරන දැඩි හිතක් ඇති දෙවියෙක් බව හින්දු ජනයා විශ්වාස කලහ. කර්ම වාදයේ හැටියට මළවුන් විනිශ්චය සදහා දෙවියෙකු අවශ්‍ය නොවේ. එනම් මෙම සංකල්පය බටහිරින් ආවක් බව සිතිය හැකිය. එනම් මෙම සංකල්පයේ මූලය පුරාණ ඊජිප්තුව දෙසට දිව යයි. යම දෙවියන් විසින් චිත්‍ර ගුප්ත නම් අතවැසියෙකුගේ සහය ඇතිව පින් පව් තරාදියක දා කිරණ බවක් කියැවේ.